యుధ్ధక్షేత్రం

                                                                          -చందుసోంబాబు

    ఆటో దిగి మీటరు పే చేసి గేటు లోంచి లోపలికి నడిచింది భారతి.
 
     లిఫ్ట్ లో ఎక్కి అయిదో అంతస్తులో దిగింది. ఫ్లాటు నెంబరు 506 ముందుకి చకచక నడిచింది. నెంబరు 506 ఎపార్టుమెంటు తలుపు మూసి వుంది.
 
     ఆ అపార్టుమెంటులోనే తనని తొలిసారిగా జీవితంలో అతనికి కానుకగా సమర్పించుకొంది.

     మధురక్షణాల అనుభూతులని చవిచూసింది  ఆ అపార్టుమెంటులోనే.

     దారి పొడుగునా రకరకాల ఆలోచనలతో సతమతమైపోయి రావడంతో కొంత అలసటగా వుందామెకి.

     ఉద్వేగంతో గుండెలు ఎగిరెగిరి పడుతున్నాయి.

     పది రోజులు దాటింది తను ప్రశాంత్ ని కలుసుకొని.

     సాధారణంగా అతనే ముందుగా ఫోన్ చేసి అపాయింట్ మెంట్ ఇస్తాడు.
 
     అలాంటిది  పది రోజులనించీ అతన్నించి ఆహ్వానం ఏదీ లేదంటే అతను చాలా బిజీగా వున్నట్టు లెక్క.

     ఏ సినిమా పని మీదనో వెళితే మద్రాసు వెళ్లి వుండొచ్చు.
                   
    ఇప్పుడతన్నించి ఏ విధమైన ఆహ్వానం లేకపోయినప్పటికీ తనకుగా తానే రావల్సివచ్చింది. ఎంతో అర్జంటు విషయాన్ని  అతనితో మాట్లాడాలి.

     నుదురుకి పట్టిన చిరు చెమటని పవిట చెరగుతో తుడుచుకుని కాలింగ్ బెల్ నొక్కింది భారతి.

     రెండు నిముషాల తర్వాత తలుపు  తెరుచుకొంది.

     తలుపు వెనక లోపలగా ఓ యువతి నిలబడి వుంది.

     భారతి ఆమెని చూడగానే కంగారుపడింది. తను వచ్చింది కరెక్ట్ నెంబరు కాదా అని ఓసారి తలుపు పైన వున్న నెంబరువంక పరీక్షగా చూసింది.

     506.

    నెంబరు కరెక్టే. మరి ఆ ఇంట్లో ఆమె ఎవరు?  తనకి తెలిసినంత వరకూ ప్రశాంత్ ఒక్కడే అపార్టుమెంట్ లో వుంటాడు.

     బాబ్డ్ చేసిన జుత్తు మొహం మీదకి పడుతోంది.

     ఆమె భుజం మీద పవిట నిలవడంలేదు. లోనెక్ స్లీవ్ లెస్ బ్లౌజ్ వేసుకొంది. బ్రా వేసుకొని ఆ బ్లౌజుకింద నుంచి సహం పైగా బయట పడిన గుండ్రని వక్షోజాలు.... మధ్య సన్నని చీలిక.

     ఆమె కళ్ళు మత్తుగా మారిపోతున్నాయి. కళ్ళెత్తి భారతిని చూడడానికి ఆమె ప్రయత్నించినప్పడు చూసింది ఆ కళ్లలోని ఎర్రజీరలని భారతి.

     "ఎస్ ప్లీజ్!  ఎవరు కావాలి?" ఆమె పెదిమలని అష్ట వంకరలు తిప్పుతూ అడిగింది.

     ఆమె నోటినించి విస్తీవాసన గుప్పున కొట్టింది.

     బొడ్డు కిందగా కట్టుకొన్నచీర, కుచ్చెళ్లు పెట్టుకొన్న తీరు అంతా అస్తవ్యస్తంగా వున్నాయి.

     తను తలుపుకొడితే ఆమె హడావుడిగా  చీర కట్టుకొని వచ్చి తలుపు తీసినట్టుగా భారతికి అర్దమైంది.

     ఆమె నవ్వడానికి ప్రయత్నిస్తూ.

     "ఎవరు కావాలో చెప్పలేదు" అంది.

     భారతి  తేరుకుంది.

    "ప్రశాంత్" అంది.

     ఆ యువతి మైకంలో నవ్వింది.

     "ప్రశాంత్ ...నిద్రపోతున్నాడు" తలని అదోలా ఊపుతూ మొహం మీదకి పడుతోన్న బాబ్ చేసిన జుత్తుని చేత్తో వెనక్కి తోసుకుంటూ అన్నదామె.

     అసలే అలజడి చెందిన మనసుతో అక్కడికి వచ్చింది భారతి. ఆమెని చూస్తే చిరాకు కలుగుతోంది. కానీతప్పదు.

     ఆమె ఎవరో?

    ప్రసాంత్ కి ఏమవుతుందో భారతికి తెలీదు. అందుకే అంది బారతి.

     "లేచే వరకూ వెయిట్ చేస్తాను."

    "ష్యూర్" అని అడ్డం తల తిప్పుకుందా యువతి.

     ఓ అపరిచితురాలి అనుమతితో తను ప్రశాంత్ కోసం ఎదురు చూడవలసి వచ్చినందుకు మనసుని ముల్లుతో పొడిచినట్టనిపించింది భారతికి.

    లోపల కొచ్చి సోఫాలో కూర్చుంది భారతి.

     తల పగిలి పోతోంది!

    నీరసంగా వుంది. సోఫాలో వెనక్కి వాలి కళ్లు మూసుకొంది భారతి.

     ఆమె ఊపిరి బలంగా తీస్తుండడటం చేత వక్షోజాలు కిందికి పైకి
కదులుతున్నాయి. ఆమె తలుపువేసి  బోల్టుపెట్టి... లోపలకి వెళ్లి విస్కీ సీసా, గ్లాసు జగ్ లో నీళ్లు తీసుకొచ్చి టీపాయ్ మీద పెట్టింది.