కాఫీ కోసం రెండు రూపాయలు ఖర్చు పెట్టడం యిష్టంలేని శ్రీనివాసరావు. నేను 'సీసా'కి కేటాయించిన ఖర్చు వింటే నా మొహం మళ్ళీ ఈ జన్మలో చూడడు.
ఇద్దరం అలా యిష్టమొచ్చినట్టు తిరిగాము. తిరిగినంత సేపూ శ్రీనివాసరావు మావూరి ముచ్చట్లే చెప్పాడు. మా వూరిపట్ల అతనికున్న గౌరవభావం గమనించి లోలోన నన్ను నేను తిట్టుకున్నాను. మావూరి ముచ్చట్లకి కొసమెరుపన్నట్టు అతనో విషయం వివరించి చెప్పాడు.
"రోజూ నేను బస్టాండుకి వెడతాను ఈ వూరొచ్చిన నాటినుంచీ ఆ అలవాటు ప్రారంభమైంది. మిమ్మల్ని రిసీపు చేసుకున్న నాడూ ఆ అలవాటు కొద్దీ అక్కడికొచ్చాను. ఇదంతా ఎందుకో తెలుసా మాస్టారూ! మనూరి బస్సు కోసం. ఆ బస్సుని చేతితో తాకి మనూరి సుఖాన్ని నెమరేసుకునేందుకు...."
అతని కనుకొనల్లో నీళ్ళు నిలిచాయి.
ఆ తర్వాత అతనొక్కడే బస్టాండుకి వెళ్ళిపోయాడు.
మొదట్లో శ్రీనివాసరావుని అపార్ధం చేసుకున్నాను. ఈ వూరికి అలవాటుపడి మా వూరిని మరచిన ఘనుడని భావించాను. ఇప్పుడర్దమౌతోంది. శ్రీనివాసరావు 'అనాగరికు'డని రాముడెందుకన్నాడో.
బార్ ముందు ఆగాను. లోపలికెళ్ళి సీసా కొన్నాను. రిక్షాలో అద్దెగదికొచ్చాను. గదిలో రాముడు ఇంగ్లీషు పాటేదో పాడుతున్నాడు.
* * *
ఓ ఆదివారం సాయంత్రం రాముడితో పాటు నౌబత్ పహాడ్ వెళ్ళాను. సాయంత్రం సరదాగా ఖర్చవడానికి అనుకూలమైన స్థలమది. మనసుకి గిలిగింతలు పెట్టే గాలి. అంతయెత్తునుండి కనుపించే మనోహర దృశ్యమూ ఏ మానవుడి నైనా ఆనందపరచగలవని హామీ యివ్వచ్చు. కొండ మెట్లెక్కుతుండగా శ్రీనివాసరావు మరో మనిషితో కనుపించాడు. అతనిపేరు ఫణిభూషణరావుట. మా వూరి దగ్గర చిన్న పల్లెటూరట. ఈ నగరానికి ఉద్యోగరీత్యా వచ్చాట్ట.
కొండమీద కాసేపు మేమందరం మాట్లాడుకున్నాం. ఫణిభూషణరావుకి ఇంగ్లీషు సినిమాలమీద వ్యామోహం ఎక్కువని అతని మాటల్లో పసిగట్టాను. సినిమా ప్రపంచానికి సంబంధించినంతవరకూ అతని అభిమాన నటి సోఫియా, అతని అభిమాన నటుడు టోనికర్టిస్ నూ.
అతను రీజెంటు సిగరెట్లు కాలుస్తాడు. హాస్య ప్రసంగమంటే అభిమానముండొచ్చుగానీ, ప్రతి విషయాన్నీ తెలుగులో అనుకుని ఇంగ్లీషులో చెప్పడం మూలంగా వినేవాడికి యిబ్బందేను. వో చిన్న సంఘటన చెప్పాడు.
హైద్రాబాద్ లో బస్సు దిగి టాక్సీమీద హిమాయత్ నగరం వస్తూండగా దార్లో రోడ్డుకడ్డంగా ఓ తోరణం కనిపించిందట. దానిమీద "సేమ్ డే" అని రాసుందట. ఆ రాత్రి వో ఫ్రండు గదిలో పడుకుని 'సేమ్ డే'లో నటించిన నటులేవరన్న విషయమై చాలాసేపు ఆలోచించేట్ట గానీ యెంతకీ తేలలేదట. పట్టుదలకొద్దీ ఉదయం పెందరాళే లేచి రోడ్డుమీదకొచ్చి ఈ తోరణం మళ్ళా చూశాట్ట. ఆశ్చర్యమేమిటంటే అది యే సినిమా ప్రకటనా కాకపోగా ఒకానొక, డ్రైక్లీనర్స్ వాళ్ళ హామీనట. యిది చెప్పి నవ్వేడు. అతని నవ్వుకి శ్రీనివాసరావు శృతి కలిపాడు. నేనుగానీ, రాముడు గాని నవ్వలేదు. దాంతో అతనికి వళ్ళు మండుకొచ్చిందో ఏమో -చివాలున లేచి నిలబడి వస్తానంటూ చెప్పి కదిలాడు. శ్రీనివాసరావు బిక్కుబిక్కుమంటూ మా యిద్దరివేపూ చూచి ఫణిభూషణరావుని అనుకరించాడు.
నేనేదో మాట్లాడబోయాను. నా చెయ్యి నొక్కాడు. రాముడు వాళ్ళిద్దరూ వెళ్ళిపోయింతర్వాత అన్నాడు.
'బలే మనిషిని సంపాయించాడు శ్రీను. రాత్రివేటలో దొరికేడేమో."
"అదేమిటి?"
"అవునోయ్! నీ కోసం ఆనాడలా వచ్చి ఎలా ప్రేమ ఒలికించాడో రాత్రి ఈ ఫనిగాడ్ని కూడా నెత్తిమీద పెట్టుకొని ఉండొచ్చుగా."
ఇంత కర్కశంగా మాట్లాడే రాముడిమీద నా కెంతైనా కోపం వచ్చింది. అందుచేత మాటలాడి చుట్టుప్రక్కలు చూడటం మొదలెట్టాను. నన్ను గమనించిన రాముడు మాట మార్చాడు.
"ఆఫ్టరాల్ వో చిన్నమనిషి గురించి మన మాటల్ని వేస్టు చేయడం నా కిష్టం లేదు. మాటాడుకోడానికి చాలా విషయాలున్నాయి. నౌలెట్మిసే సంథింగ్ ఎబౌట్ మిస్ పద్మ. ది మోస్ట్ ఛార్మింగ్ గ్గర్ల్!"
ఈ పద్మ యెవరోగాని నా ప్రాణం తినేస్తుంది. నే వొచ్చిందగ్గర్నుంచీ వాడు చెప్పే ఈ పద్మకథ సశేషంగానే జరుగుతుంది. ఈ కథకి అంతం ఎప్పుడు దొరుకుతుందో గాని రాముడి నోరు కట్టలేకపోతున్నాను. బొంబాయిలో ఆమధ్య జరిగిన యుకారిస్టు సభల్లో మా రాముడికి పద్మ అనబడే తెలుగుపిల్లతో కలిగిన పరిచయం గురించి వరసక్రమంగా చెప్పడం వాడికే చేతకావడం లేదు.
ఆ రోజుతోనైనా కథ పూర్తవుతుందనుకున్నాను. ఖర్మం కాలి వర్షం వచ్చే సూచనలు కనుపించడంతో మళ్ళా సశేషం పడ్డది. కొండమెట్లు దిగుతూండగా చిన్న జల్లు ప్రారంభమైంది.
కిందికి దిగి రోడ్డుమీద కొచ్చి బస్సుకోసం ఓ హోటలు ముందు నించున్నాము. మాక్కొంచెం దూరంగా వో అందమైన మంగలిషాపు ముందు శ్రీనివాసరావు ఒక్కడూ నించున్నాడు. రాముడు వద్దని హెచ్చరిస్తున్నా గబగబా అతని దగ్గర కెళ్ళాను. రాముడిక్కోపం వచ్చిందో ఏమో రిక్షా ఎక్కి వెళ్ళిపోయాడు.
నన్ను చూస్తూనే శ్రీనివాసరావు చిన్నగా నవ్వాడు.
"ఫణిభూషణరావుగారేరి? మీరొక్కరే నించున్నారు?"
"అతను టాక్సీమీద సినిమాకెళ్ళాడు."
"మరి మీరు వెళ్ళలేదేం?"
"ఈ వూళ్ళో సినిమా చూడటం నాకిష్టంలేదు."
ఇంక అడగబుద్ది పుట్టలేదు. నేనూ అతనిపక్కనే నిలబడ్డాను. మూడు బస్సులు నిర్దాక్షిణ్యంగా వెళ్ళిపోయాయి. శ్రీనివాసరావు ఉద్రేకంగా అనేశాడు.
"ఈ వూర్లో సగం జీవితం బస్సులకోసం యెదురు చూడ్డంతోనే గడిచిపోతుంది. ఇక్కడ జనం ఇలా యాంత్రికంగా బ్రతకాలి. నే చెప్పబోయేది ఈ వూళ్ళో వున్న మధ్యతరగతి జాతి గురించి గాలీ వెల్తురూ లేని చిన్న చిన్న యింటి వాటాల్లో బల్లుల్లా పడి వుండాలి. వీళ్ళు ఉదయం లేవడం స్నానం గట్రా ముగిసిన తర్వాత యింత నోట్లో వేసుకుని బస్సుకోసం పడిగాపులు పడడం ఆఫీసుకెళ్ళి మళ్ళా సాయంత్రం బస్సు కోసం యెదురు చూచి చివరికి సాధించి యిల్లు చేరుకోవడం, స్నానం ముగించి యింత యెంగిలిపడి నిద్రకోసం యాతనను భవించడమూను. మళ్ళీ తెల్లవారడం, మళ్ళీ బస్సులే, ప్రయాణాలూను, ఇదంతా 'జీవించడం' కోసం పొట్టపోషించుకోవడం కోసం. కళా గిళా వల్లకాడూ అంటూ అందమైన జీవితాన్ని ఆశించాలంటే చేతిలో అంతో యింతో వుండాలి. నాకు విసుగుపుడుతోంది మాస్టారు! నిజం"
