భాస్కరంగారు!
ఆయన వేణుబావకి స్నేహితులు.  ఇద్దరూ కలిసి చదువుకున్నారు. తరచూ ఆయన యిక్కడికి వస్తూంటారు. వచ్చినప్పుడు నన్నూ పలకరించేవారు. ఈ తడవ ఆయననన్ను పలకరించి పోడానికి రాలేదు. పాఠం చెప్పేందుకు కొచ్చానని   ఆయనే అన్నారు.    
"నువ్వీ స్థితికి వొస్తావని నాకు తెలుసు. గొప్పింటి బిడ్డలకు నువ్వు పురుగులాంటి వాడవి. నువ్విక్కడికి రావడమే పొరపాటు ఇవాళ  నిన్ను అవమానపరిచాడని బాధపడకు. ఇలాంటప్పుడే కొంచెం స్థిమితంగా ఉండాలి. అలా ఉండి, నీ బాగుకోసం నీ ప్రయత్నాలు చేస్తూండు. ఏదైనా సాంకావాలిస్తే నన్నడుగు సందేహించకు."
ఈ రెండు ముక్కలూ చెప్పి  ఆయన వెళ్ళిపోయాడు.
దుఃఖం పొంగి పొర్లి ఒచ్చింది ఆ రాత్రికి రాత్రే మావయ్యనిధైర్యంగా అడిగేయ గలిగాను.
"నాకు ఉద్యోగం కావాలి!"
ఆయన నా వేపు చిత్రంగా చూచి అన్నారు
" ఉద్యోగం లేకపోతే నీకొచ్చే యిబ్బందేమిటి చెప్పు?"
" ఇబ్బంది గురించికాదు నే నడిగేది , ఉద్యోగం. నేనీ  వూరొచ్చింది ఊద్యోగం కోసం."
" అవునయ్యా! ఉద్యోగం  ఎందుకు చేస్తారంతా! పొట్టనింపుకోడాని కవునా?  ఇప్పుడు నువ్వు ఉద్యోగం చేయక పోయినా భోజనం  జరుగుతుందికదా! మరిం కెందుకలా ఆవేశ పడతావ్. మాతోపాటే ఉండిపో. ఇంట్లో వాళ్ళం ఏంతింటున్నామో?  అదే నువ్వూ తిను. సరిపోలే."
మావయ్య మాటల్లో దాగిన తిరకాసు నా కర్థమయ్యింది. నా గొంతులో అసహాయత నిండుకున్నది . ఏం మాటాడాలో తెలిసిందికాదు.
"  ఈమాత్రం దానికి అన్నయ్యను ఒదిలి రావాలా నేను. వాళ్ళూ నా పొట్టకింత పెట్టి పోస్తూన్నారుగదా! కానీ నా ఉద్దేశం అదికాదు మావయ్య! మి అందరి దగ్గరా వూడిగం చేయాలనికాదు. నాకు చాలా కలలున్నాయి మావయ్యా. వాటికోసనే బ్రతుకుతున్నా నేను. నన్ను బ్రతికనివ్వండి! మావయ్యా! బ్రతకనివ్వండి."
మావయ్యకి కోపం వచ్చింది.
" పెద్దంతరం చిన్నంతరం లేకుండా కూస్తున్నావురా నువ్వు. ఆనాడు మి అప్పా యిల్లాగే మొరిగి యిప్పుడు నెత్తిమిదికి తెచ్చుకుంది. దాని మొగుడు చావు బతుకులమధ్య నలిగిపోతుంటే డబ్బు పంపు మావయ్యా , మందులుకొనాలి మావయ్యా అనిరాసింది. ఆనాడు  నేనుగానీ , మి అన్నగానీ చదువుకునునేడువ్. దాని కుక్కబతుకు తెలుసుకు బుద్ధి తెచ్చుకుంటావ్. ఇక్కడ నే చెప్పినట్టు పడుండు. లేదూ- నువ్వూ అదిక్కుమాలిన చావు కేనోచుకో:  పో.... రేపీవేళకి నీ నిర్ణయం చెప్పు."
ఇది కుట్ర, పక్కా దగా, మోసం అన్యాయం.
                                                      *    *    *    *
నా నిర్ణయం మావయ్యకి తెలిసే ఉంటుంది!
ఇక్కడ బావగార్ని చూస్తూంటే గుండె తరుక్కుపోతోంది. మంచానికి  అంటిపెట్టుకున్నారాయన. రోజు రోజు ఆయన స్థితి భయంకరంగా తయారవుతోంది.
అక్కయ్య కళ్ళల్లో మునుపటి వెల్తురు  లేకపోవడానికి  అక్కయ్య మాట్లలో మునుపటి సందడి లేకపోటానికీ బావజబ్బే కారణమని చెప్పగలను. ఇరవై నాలుగ్గంటలూ బావచూస్తూ. కూర్చుంటుంది. దీనికితోడు చిట్టిగాడి అల్లరొకటి.
ఇదీ నా  అక్కయ్యా ఇల్లు!
ఈఇల్లు చేరినది మొదలు నాకో క్షణమైనా తీరుబడి చిక్కడం లేదంటే ఒప్పుకుంటాను. వంటా వార్పూ , బాబుని బుజ్జగించడం, మందులు తీసుకురావడం- అన్నీ, అంతా నేనేంటే అవునంటారు.
ఒక్కటి మాత్రం. నిజం. నేనింతకు మునుపు రెండీళ్ళలో  'ఊడిగం' చేశాను. అభిమానం చంపుకొని కొంతా, భయంచేత కొంతా , ఫలించని ఆశచేత కొంతా నేను  నౌకరీ సన్నిసిగా  ఆ యిళ్ళలో చెల్లుబడి అయ్యేను. కానీ -యిది వేరు.
ఇది నా ప్రాణంలటి అక్కయ్య ఇల్లు. నా సేవవల్ల మా బావకి స్వస్థత చిక్కుతుందనే ఆశక్తి నా సర్వాన్నీ అర్పించగలను.  చదువుకుని బాగుపడి, ఉద్యోగంచేసి- వగైరా నా కమ్మటి కలలెవర్నుద్దిరించటానికి? నిన్నూ,  మా అక్కయ్యనీ అలాంటి- అక్కయ్యకి యిప్పుడు నే నెంత చాకిరీ చేసినా అది  నా నెత్తుర్ని చల్లబరచదు. నా అభిమానాన్ని తినేయదు. పై పెచ్చునా దేవతలాంటి అక్కయ్య అవసరాలకి నాచాతకొచ్చిన సాయం చేశాననే  ఆనందం స్థానం చేసుకుంటుంది.
కాని భాస్కరంగారు యివన్నీ వోపట్టాన గ్రహించలేకపోయారునా మీద ఆయనకున్న వాత్సల్యం  యెంత విలువయినదో తెలియజేసుకున్నాడేగాని, అయలా అన్నతర్వాత  మా మనసెంత బాధపడుతుందో తెలుసుకోలేకపోయేరు.
ఈ వుళ్ళో నే   అయన కలిశారు. బావగారికి మందు తీసుకొస్తుండగా, మా వీధిలోనే ఆయన నన్ను చూసేరు. గబగబా నాదగ్గరకొచ్చి అన్నారు-
" నువ్వు వెళ్ళిపోతున్నట్టు నాకు చెప్పగూడదూ!"
మాటాడలేదు నేను.
" ఊ.... ఇక్కడేం ఉద్యోగం చేస్తున్నావ్ మి అక్కయ్యగారింట్లో వెట్టిచాకిరీయేనా"
"డాక్డరుగారూ!"
అరిచేసేను.  నా కళ్లు చూచి ఆయన కొంచెం సర్దుకున్నారు. ఆ తర్వాత  నేను సిగ్గుపడ్డాను.
"క్షమించండి, మిరోమాటు మా బావగార్ని చూడండి. మా యిల్లిక్కడే. మా అక్కయ్యని కూడా చూద్దూరుగాని. చూసి నినోటికొచ్చినట్టు అనేయండి.  అప్పుడు నేను బాధపడను. రండీ, డాక్టర్ అగారూ!"
అదే వేరొకరయితే- నా పరిస్థితిని యింత విపులంగా చెప్పే అవసరముండేది కానేకాదు.ఆయన మనసున్న మంచి మనిషి. మంచి మనుషుల్ని ఆయన అపార్ధం చేసుకోడం నా కిష్టంలేదు. అందుచేతనే మా యింటికి తీసుకెళ్ళి ,  అన్ని పరిస్థితులూ వివిరంచి చెప్పేను.
ఆయ నేమనుకున్నాడో  ఏమో  మరేం చెప్పలేదు. బావగార్ని పరీక్ష చేశారు. చిట్టి బుగ్గమిద చిటికి వేశారు. చేతులుపుకుంటూ బైటకొచ్చారు. నే నాయన్ను  అనుసరించేను.
"నీకు చెదువుమిద అభిలాష వున్నట్టు నువ్వు నాతో చాలాసార్లు  చెప్పేవు. నీమిద జాలి కలగడానికి కారణాలు చాలా   ఉన్నాయి. ఇవన్నీ నేను ప్రత్యేకించి చెప్పను. నువ్వు చదువుకునేందుకు  ఏర్పాటు చేద్దామనుకున్నది నిజం. ఆ మాట నీతో చెప్దామనుకునేంతలో నువ్వీవూరు వొచ్చేశావ్. ఇప్పడు...." ఆయ నేదో చెప్పబోయేడు.
ఆయన మాటకి అడ్డు తగిలాను.
" వద్దు డాక్టరుగారూ! నా కిప్పుడా కోరికలేదు. నా క్కావలసింది మా అక్కయ్య సుఖం, బావని మిరు చూశారు. మికు చేతనయిన సాయం మిరు చేయండి. మా బావని బ్రతికించండి అది చాలు. అదే చాలు."
నా భుజం తట్టారాయన. వెళ్ళిపోతూ   అన్నారు,"భూమ్మిద చాలామంది దురదష్టవంతులుపుడతారు వాళ్ళని బాగుచేయడం మానవ సాధ్యం కాదు."
భగవంతుడా! ఆయనన్న మాటలు నాకు సంబంధించినవని చెప్పు! నేనే దౌర్భాగ్యుడిని, నేను.......

                                                         -ఆంధ్రసచిత్ర వారపత్రిక 29-10-65