నేనూ ఉద్యోగస్తుడిని. ఉద్యోగంచేస్తూ చేస్తూ పెద్ద చదువులు చదువుకోడానికి అవకాశం అక్కడ బాగావుంది.చదివి బాగుపడిపోయిన నేను నాకళ్ళముందు వెలుగుతూ నించున్నాను.
తెల్లచొక్కా, తెల్లషరాయి వేసుకున్నాను. ఎడం చేతికి ముచ్చటైన వాచీవుంది.అందమైన నా ఉంగరాలజుట్టు నిగనిగలాడుతోంది. జుట్టునుంచి వచ్చే ఖరీదైన తలనూనె వాసన మనసుకి హాయిగావుంది. రోడ్లుమిద అన్నయ్యకంటె దర్జాగా నడుస్తున్నాను. చేతిలో ఆఫసు పైలు నన్నుద్దరించే దిగా వుంది. జనం రద్దీగా వున్నచోట అకస్మాత్తుగా ఆగిపోయేను. ఎవరు? ఎవరది?
అక్కయ్యా!
అక్కయ్య గుర్తుకు రావడంతో నాకల ఆగిపోయింది. ఉద్యోగం వచ్చిన తర్వాత అక్కయ్యని వెతికి ఆ దేవతకాళ్ళ మిద పడిపోవాలి ' మిదపడిపోవాలి, 'నేనున్నాను అక్కయ్యా! తోడు నే నున్నాను. నా చిన్న తనంలో , నా అజ్ఢానంలో , నా అసమర్ధతలో నువ్వెళ్లిపోయేవు. నినను వెళ్ళగొట్టేరు నేనిప్పుడు అన్ని విధాలా పెద్దవాడి నయ్యేను. నిన్ను వెళ్ళగొట్టేరు. నేనిప్పుడు అన్నివిధాలా పెద్దవాడి నయ్యేను. మావయ్య దయవల్ల ఉద్యోగం సంపాయించి స్వశక్తిమిద చిదివి హోదాని పెంచుకుని నీ ముందు మేరుపర్వతంలా నించున్నాను. నన్ను గుర్తుపట్టలేదా. నేను నీ తమ్మడ్ని నీ చిట్టిని.'
గుండె బరువుగా ఉండటంతో మావయ్య రాసిన ఉత్తరాన్ని గుండెకి హత్తుకున్నాను. అది నా పాలిట అదృష్ట దేవత. అంతలోనే అన్నయ్య వచ్చేడు-
"ఎన్ని వగలు పోతున్నావురా! పట్టపగలేకలలు కంటున్నావు. ఆకాడికి, ఇన్నేళ్ళూ యిక్కడ కష్టపడిపోయినట్టు. వెళ్ళిరా" అన్నాడు ఈసడింపుగా.
అన్నయ్య, వదినా నన్ను వదిలించుకున్నందుకు ఆనందించే ఉంటారు. బానిస అమాకత్వాన్ని భరించగలరు గానీ, హక్కులూ, విధూలూ, న్యాయం చట్టం- ఇవన్నీ తెలిసిన బానిసని యే యజమానీ భరించలేడు. అందుచేత నే వాళ్ధిద్దరూ ఆనందించి ఉంటారు . రైలెక్కేముందు గూడా అన్నయ్య కళ్ళలో ఆప్యాతని చూడలేదు నేను.
హైద్రబాద్ చేరేను. ఇంద్రభవనం లాంటి మావయ్య వాళ్ళ యింట్లో అడుగు పెడుతుండగా భయం వేసింది .ఇంత హోదాలో బతుతున్న మావయ్య అండన నే నెలా ప్రవర్తించాలి?
మావయ్య దేవుడులాంటి మనిషి. భయంతో ఒణికిపోతూన్న నన్ను మందహాసంతో హెచ్చరించేరు. ' ఈ యిల్లు నీది. ఈ యింట్లో నువ్వూ ఒహడివి' అనే భావం ఆయన మందహాసంలో స్ఫురించింది.
అత్తయ్య నాతో చనువుగా మాట్లాడుకపోయినా వేణు బావా, సుగుణమ్మ నన్ను కొత్తగా చూచేవారు కానేకాదు. వేణుబావ కొత్తగా చూచేవారు కానేకాదు. వేణుబావ డాక్టరీ పూర్తిసేడు. సుగుణమ్మ కాలేజీ చదువుతోంది.
బొమ్మల్లా వుంటా రిద్దరూ. ఖరీదైన శరీరాలువాళ్ళవి. విలివైన మనసులు వాళ్ళవి. నా అంతసైక్కడ? నే నెంత? అయినా వాళ్ళ అభిమానంతో యివన్నీ మరిచిపోయేను. నన్నింత అలరింపజేస్తోన్న అదృశ్యశక్తులు వెయ్యి దేవుళ్ళకి చేతులు రెండూ జోడించెను.
హైద్రాబాద్ ఒచ్చి రెండు నెలలు గడిచేయి.
మావయ్య యిరవై నాలుగ్గంటలూ యేవో పనుల్లో ఒత్తిడిగా వుండేవారు. నాకైనేను ఆయనెదుటపడి ఉద్యోగవిషయం అడగటానికి భయం వేసింది.
ఒకరోజు వేణుబావ నాతో అన్నాడు.
"నువ్వు కాఫీ బ్రహ్మాండంగా చేస్తావు."
సిగ్గువేసింది.
"అవునూ.... ఈ వంటా వార్పూ నేర్చుకుందికి యెన్నాళ్ళు పట్టిందేమిటి? ఎవరిదగ్గిర నేర్చుకున్నావ్ . మొన్నీ మధ్య నువ్వు చేసిన వంకాయకూర లవ్వీగావుంది. చెప్దైమను కుంటూనే మర్చిపోయేను. మా అమ్మకూడా అల్లా వండదనుకో!" అన్నాడు నా కళ్ళలోకి చూస్తూ.
"అన్నయ్య వాళ్ళింట్లో నేనే వంటసేసే వాడిని. అయితే వాళ్ళేప్పుడ నన్ను మెచ్చుకోలేదు."
"మావయ్య నాకింతవరకూ ఉద్యోగం వేయించలేదు నువ్వైనా నా మాట ఆయన చెవిలో వేయి బావా! నేనే మాటాడుదామనుకుంటే భయంగా ఉంది!"
బావ పకపకా నవ్వేసేడు.
" భయమేమిట్రా బొత్తుగా! ఆయనేం పులికాదు గా, నిన్ను మింగేయడానికి . సరేలే నేనే అడుగుతాను"అన్నాడు.
నేనొచ్చాస్తూండగా సుగుణమ్మ గదిలో నవ్వులు విని పించేయి. మరో యిద్దరు స్నేహితురాళ్ళు సుగుణతో యేదో బాతాఖానీ వేస్తూ నవ్వుతున్నట్టు గమనించేవు.సరదాగా తలాడిస్తూ వంటగదివేపు వెళ్లబోయేను. అంతలో సుగుణమ్మ నన్ను పిలిచింది. అంతమంది వున్న పరాయి ఆడపిల్లల గదిలోకి బిక్కు బిక్కుమంటూ వెళ్ళేను.
" ఈయన మా నలమహారాజు. ఇప్పుడు మిరుమెచ్చుకుంచున్న కాఫీ చేసింది సాక్షాత్తూ వీరే. వీరు మా మేనబావగారు. చదువులోనూ వయస్సులోనూ చిన్నవారుగనక నేను వారికి పత్నిని కాలేకపోయేను. వీళ్ళిద్దరూ నా ఫ్రెండ్సు బావా!" అన్నది సుగుణ చమత్కారంగా.
మిగతా యిద్దరూ గబగబా నవ్వేశారు. నేను గది లోంచి బైటకొచ్చేశాను. సుగుణ అన్నమాటలు యింకా విని పిస్తూనే ఉన్నాయి 'వయసులోనూ, చదువులోనూ' చిన్న వాడిని. మరేరకంగానూ కాదు. చాలు. సుగుణకి నాపట్ల హీనభావంలేదు. ఇక నాకు ప్రాణం పోసే మనుషులున్నారు.
ఆమరుసటిరోజు వేణుబావా పుట్టినరోజు పండుగ. పెద్దెత్తున ప్రయత్నాలు ఆ రోజుఉయంనుంచీ చేతినిండా పనితగి లింది. ఉక్కిరి బిక్కిరైపోయేను.
ఆ సాయంత్రం వేముబావ వాళ్ళ స్నేహితులుందరూ వచ్చేరు. సగానికి సగంమంది చొప్పున ఆడపిల్ల లూఉన్నారు. నా చేతిమిదగా తయారు చేసిన పదార్దాలు వాళ్ళముందుంచేను. కళ్ళు జిగేళుమనిపించే అందరిమధ్య నేను తిరుగుతూంటే యేదో హాయిని అనుభవించేను. ఇల్లంతా కన్నుల పండువగా ఉంది. అక్కడ చేరిన వాళ్ళమాటలూ, నవ్వుల్తో సందడిగా ఉంది.
ఎవరో కళ్ళద్దాలాయన నన్ను గురించి వేణుబావతో అన్నాడు-
"అవునోయ్ వేణూ! మినాయరేమయ్యా డేమిటి?ఇతన్ని పెట్టుకున్నారు.
"వాడూ, వాళ్ళూరు అలిగి వెళ్ళిపోయేడు. ఇతన్ని మావూరునుంచి పట్టుకొచ్చేం" అన్నాడు వేణుబావ.
" అయితే నేంలే. నాయర్ని మించిపోయేడు"
కళ్ళద్దాలాయన నన్ను మెచ్చుకోడంతో నేను వుబ్బిపోలేదుగానీ వేణుబావ నా గురించి పదిమందిలోనూ అలా చెప్పడంతో మనిషిగా కుదరడానికా? ఈ వూళ్ళో నే చేయబోయే విలువైన ఉద్యోగం ఇదేనా? గబగబా అక్కణ్ణుంచి ఒచ్చేసి వోమూలగా నించుని కళ్ళొత్తుకున్నారు. భుజంమిద చేయిపడటంతో ఉలిక్కిపడి చూసేను.
