అలల కల్లోలాల మధ్య
                                                

  డా. ఎ. రవీంద్రబాబు

        నీ జ్ఞాపకాల పూలల్లోంచి ఒడ్డున పడక చాలా కాలమైంది. నీ కురుల ఆకాశంలో నక్షత్రాల వెలుగుల్ని ఆశ్వాదించక చాలా రోజులైంది. నీ నడకల హొయలలో నేను అనుభూతి చెందక చాలా క్షణాలు వెళ్లిపోయాయి. నీ లే నడుమొంపుల్లో సేదతీరక యుగాలు గడిచిన జ్ఞాపకం. ఇంతకీ ఎలా ఉన్నావు నా హృదయ జలపాతమా... నా అనుభవాల ఎడారి ఒయాసిస్సా. కాలం మారింది. మనుషులు మారారు. మానవత మారింది. సున్నితత్వం, శాశ్వతమైన ఆనందం కనుమరుగయ్యాయి. కనులు పొడుచుకున్నా ఒక్క లేత ప్రేమ కిరణం పొద్దుపొడవటం లేదు. ఆకాశ హర్మ్యాలలో కత్తుల మనసులు నాట్యాలు చేస్తున్నాయి. కోర్కెల ఆశల్లో మనిషి ధనం చుట్టూ ప్రహరా కాస్తూ ప్రేమని భ్రమించి చస్తున్నాడు
       

   ఎన్ని చెప్పేది నా హృదయ నేత్రమా... నీకేం నీ యాత్ర ముగించుకొని ఆనందంగా వెళ్లి పోయావు. నీ పుటల్లో అక్షరాన్నైనేను నా ప్రేమ పాత్ర పట్టుకొని ఇక్కడ నీతి, నిజాయితి, విలువలు, స్వచ్ఛత కోసం భిక్షమెత్తుకుంటున్నాను. అయినా వాటిలో నాలుగు పరిమళపు మాటలు కూడా రాలడం లేదు. అసలు బతుక్కు అర్థం ఆనందం అని, అది మనస్పూర్తిగా ప్రేమించే మరో మనసులోనే దొరుకుతుందని ఈ వ్యాపార సామ్రాజ్య మనుషులకు తెలియడం లేదు. చెప్తే నన్నే ఓ పిచ్చి వాడిగా చూస్తున్నారు. నీ కోసం భిక్షమెత్తుతుంటానా..., అకారణంగా నయనాలు జలపాతాలవుతాయి. ఎక్కడన్నా నీ రుజువుల్లో లేతగుండెల్ని ప్రేమతో నింపాలని ఎదురు చేసే పరువపు పిల్లలు ఎదురవుతారా.. ఏముందిక ఏ కర్కశ హృదయమో వాటిని బలి చేసి ఉంటుంది. పాపం వాళ్లని చిరుపాపల్లా ఎత్తుకొని లాలించాలి, బుజ్జగించాలి, అనిపిస్తుంది. వారి హృదయాలు అంత పునీతమైనవి, చిగురాంకురమైనవి. బరించలేనంత ప్రేమ పుష్పాలతో వాళ్లని తడపాలనిపిస్తుంది. ఎందుకంటే నీవు ఇచ్చిన స్నేహంలో నేతడిసిన
రేకుల వాసనలు నాలో చెరగని చిహ్నాలు కదా...
 

    కాని నిజం చెప్పనా... అలాంటి వాళ్లకి, ఆ లోగిలి నాచు బావుల గుండెలు ఇష్టమంటారు. వాటిలోనే కొలువై ఉంటామంటారు. బయటకు రమ్మన్నామా... వారికి మనసు లేదుకాబట్టి. నా శరీరం కూడా అర్పించామని చెప్పేస్తారు. కానీ ప్రేమలేని శరీరం... ఆలోచనే భరించలేనని నీకు మాత్రమే తెలుసు కదూ... ఎంతమంది కుటుంబం, భర్త, పిల్లలు, తప్పు చేశాను, ఆస్తి, ధనం, సమాజపు విలువలు, దేవుడు, కోర్కెలు, మతం... ఎన్ని పేర్లో పెట్టుకొని ప్రేమలేని మనసుల్లోంచి శరీరానికి సుఖాన్ని ఇస్తున్నారో ఈ లోకంలో. బాధేస్తుంది. మళ్లీ దానికి ప్రేమని నీ స్వచ్ఛమైన పేరును పెట్టుకుంటారు. ఆ వలయాలు, కచ్చడాలు దాటాలంటే భయం.  ఒకవేళ దాటినా బయట ఉండలేరు. అసలు రాలేరు. సమాజాన్ని ఎదిరించే ధైర్యం నేటికీ చాలామందికి రాలేదు. మరి సమాజం అభివృద్ధి చెందింది అంటే నాకు నవ్వు వస్తుంది. మనసులు ఎదగకుండా సుఖాలను ధనంలో కొనుక్కుంటే అభివృద్దా... మన క్షణాలను, మన మనో భావాలను ధనంతో, అదిచ్చే సుఖంలో కొనుక్కుంటే సరిపోతుందా...
          

    సుఖం వేరు, ఆనందం వేరు కదా... నువ్వే ఎన్ని సార్లు నీ చిరుకవితల జలతారులోంచి వినిపించావ్ నా మనసును. ఆ ఆనందంకై మనషులు ప్రయత్నించరు. ఒకవేళ ఎవరైనా పురుషుడు, స్త్రీ..., ఇద్దామన్నా, లక్షల అనుమానాలు. ఎందుకంటే వీళ్లకి కపట నాటకాలు, దొంగప్రేమలు అలవాటై పోయాయి. సరే... ఈ ప్రేమ గొడవెందుకు గానీ... నా అరుపుల అక్షరాలతో లోకం తీరు మారుతుందా... ఏ టీనేజ్ అమ్మాయన్నా... అబ్బాయన్నా... ఆలోచనల లోచనాలతో మనల్ని గమనిస్తాడా... ఈ ఆకృతుల్లో...               మారని లోకంలా మారని నేను ఎప్పటిలాగే ఓ సుధీర్ఘ నరకాన్ని అనుభవిస్తున్నాను. వంద ప్రతిబంధకాల మధ్య... రోజూ నల్లటి చీకటి వలయాల మధ్య ఉరులు తీసుకుంటూనే ఉన్నాను. ఆశలేదు, నిరాశ లేదు. నిశీథి విలయం లేదు, ప్రళయం లేదు. ఈ మధ్య అసలు బ్రతకడం ఎందుకు అనే ప్రశ్న బాగా వేదిస్తుంది. గుప్పెడు గుండెను తట్టే ప్రేమ కోసం బతకాలని... నీవు చెప్పిన జవాబు. ఎప్పటికీ వెలిగించని దీపంలా నాలో నిదురిస్తుంది. నాలోకి నేను ఇంకా పరకాయ ప్రవేశం చేయలేక పోతున్నాను. సమాజంలోని మనషులతో రాజీపడలేక నాలుగు ఆలోచనల రోడ్ల కూడలిలో సర్రియలిజాన్నై మూర్ఛనలు పోతున్నాను. పోతూనే ఉన్నాను... నా మనసుకు ఇక సూర్యోదయం లేదని తెలుస్తూనే ఉంది. బహుశా అదీ కష్టమేమో.. గుండె యవనికపై ఎవరి చిత్రమూ ముద్రించ లేదు. అందుకే నీ మాటను ఇంకా వాస్తవ చిత్రంగా గీయలేదు. క్షమించు.
                                                          

 ఇప్పటి కింతే.
                                                                  సె(లవ్)