అలాగే కళ్ళు మూసుకుని పాడుతున్న నేను ఆ రోజు పనివాళ్ళ మాటలు వినబడి తంబూరా పక్కన పెట్టి ఇవతలికి ఇచ్చాను. దీపూ మెట్లు ఎక్కుతూ కనిపించాడు.
    
    "దీపూ....హాలిడేసా?" అడిగాను నవ్వుతూ.
    
    అతను వెనక్కి తిరిగి నా కడుపు వైపు చిత్రంగా చూశాడు. నేను సిగ్గుపడ్డాను. జవాబివ్వకుండానే లోపలికి వెళ్ళిపోయాడు.
    
    రెడ్డిగారంతటి ప్రముఖ దర్శకుడు మా ఇంటికి రావడం నాకు చాలా సంతోషం కలిగించింది. ఆయన తన చిత్రంలో పాడమని అడిగారు. నేను కాదనలేకపోయాను. ఒప్పుకున్నాను.
    
    ఆ రాత్రి రఘుతో చెప్పాను.
    
    "హలా! నేను బాగా సంపాదిస్తున్నాను కదా ఇంకా ఎందుకు నువ్వు పాడడం?" అన్నాడు.
    
    నేను ఆశ్చర్యంగా "డబ్బు కోసం కాదు" అన్నాను.
    
    రఘు నా కడుపు మీద చెయ్యేసి చెప్పాడు.
    
    "హలా! నా తల్లి నన్నూ దీపూనీ చిన్నతనంలోనే వదిలేసి వెళ్ళిపోయింది. చచ్చిపోయిందని నీతో అబద్దం చెప్పాను. నాన్నగారు నన్నూ అక్కనీ, దీపూనీ కష్టపడి ఇంకో పెళ్ళికూడా చేసుకోకుండా పెంచారు. అక్క ఆయనకి చెప్పకుండా ఎవరో వేరే భాష అతనితో వెళ్ళిపోయింది. అలా మేం అమ్మ ప్రేమకి మొహం వాచిపోయాం. దీపూకి స్త్రీలంటే ఒక రకమైన విముఖత కలగడానికి కూడా అదే కారణం. కానీ నా పిల్లలకి మాత్రం తల్లిప్రేమ కరువు కాకూడదు. పుష్కలంగా అందించి డివోటెడ్ మదర్ అవుతానని నాకు మాటివ్వు" అన్నాడు.
    
    "నాకూ మంచి అమ్మని అనిపించుకోవాలనే కోరిక" అన్నాను.
    
    "అయితే కొన్నాళ్ళు ఈ పాటల విషయం మరిచిపో" అన్నాడు.
    
    "ఈ ఒక్కసారికీ..."
    
    "ఒద్దు అహల్యా! ఆ ఫీల్డ్ మంచిది కాదు."
    
    ఈ విషయం ఇతనికి ఇప్పుడు కొత్తగా తెలిసిందా? ఇన్నాళ్ళూ అన్నం పెట్టిన ఫీల్డ్ ఇప్పుడు నాకు ఒక్కసారిగా చెడ్డదయిపోయిందా? నాకు అతనిలో కొత్త రఘు కనిపించాడు.
    
    నేను రెడ్డిగారి సినిమాలో పాడడానికే నిర్ణయించుకున్నాను.
    
    "నీకు మొండితనం ఎక్కువ. నాకు భరించే శక్తి చాలా తక్కువ" నేను రికార్డింగ్ నుండి రాగానే అన్నాడు రఘు.
    
    "ఒప్పుకున్నాను కాబట్టి తప్పదు."
    
    "ఇకనైనా ఒప్పుకోకు" అన్నాడు.
    
    ఆ శాసింపుకు ఉలిక్కిపడ్డాను.
    
    "రఘూ సంగీతం నా ప్రాణం. ఎన్నో సంవత్సరాలు సాధన చేసి పొందిన అద్భుత వరం. అదెలా వదిలిపెడ్తాను?"
    
    "అయితే భర్తనీ, బిడ్డనీ వదులుకుంటావా? సంసారం అక్కర్లేదా?"
    
    "ఏదో ఒక్కటే అన్న ఆప్షన్ ఎందుకూ?"
    
    "రెండూ చూసుకోవడం సాధ్యం కాదు గనకా!"
    
    "ఆ అభిప్రాయం తప్పు. చాలామంది మీ మగవాళ్ళు చేస్తున్న వృత్తికి తప్ప మరొకదానికి టైం స్పేర్ చెయ్యలేరు. కాని స్త్రీ అలాకాదు. అన్నీ సవ్యంగా చేసుకోగలదు. ఎందరో నటీమణులూ, గాయకులూ, నర్తకీమణులూ సంసారాలు చేసుకోవడం లేదా?"
    
    "సంసారం కాదు సుఖంగా ఆనందంగా వుండే సంసారం కావాలి నాకు! నీ శక్తీ! సమయం నా పిల్లలకే ఖర్చుచెయ్యాలి. వాళ్ళని ఉత్తమంగా తీర్చిదిద్దాలి. లేకపోతే ఇప్పుడే పద అబార్షన్ చేయించుకుందువుగాని!"
    
    "రఘూ!" చెర్నాకోలా దెబ్బ తగిలినట్లుగా అల్లల్లాడిపోయాను.
    
    "ఏదో ఒకటి వదులుకో" మొండిగా అన్నాడు.
    
    ఆ రోజు నేను దిండు తడిసిపోయేట్లు ఏడ్చాను. మర్నాడు కారు వెనక్కి తిప్పి పంపేసి రెడ్డిగారికి నా వంట్లో అసలు బాలేదని అసౌకర్యానికి చింతిస్తున్నాననీ ఫోన్ చేసాను.
    
    భోజనం చెయ్యలేదు. వంటావిడ అడిగి నేను చెయ్యనంటే వెళ్ళిపోయింది.
    
    రఘు ఈ మధ్య మధ్యాహ్నాలే కాదు ఒక్కోసారి రాత్రిళ్ళు కూడా భోజనానికి రావడంలేదు.
    
    సాయంత్రం అవుతుండగా కడుపులో తిప్పుతున్నట్లైంది. లేస్తుంటే తూలిపోయాను. కిచెన్ దగ్గరికి వెళ్ళి వంటావిడ్ని పిలుస్తూ డైనింగ్ టేబిల్ దగ్గరే కూర్చుండిపోయాను. చాలా నీరసంగా వుంది. అతికష్టంమీద వెళ్ళి సింక్ దగ్గర వాంతి చేసుకున్నాను. తిరిగి టేబుల్ దగ్గరికి రాలేకపోయాను. కళ్ళు తిరిగాయి. పడిపోతున్నానని తెలుసు. ఆధారం కోసం గాల్లో వెతికాను. చిత్రంగా ఆధారం దొరికింది. జాగ్రత్తగా నన్ను పొదివి పట్టుకుని ఎవరో గదిలోకి తీసుకొచ్చారు. కళ్ళు తెరిపిడ్లు పడటంలేదు. కొద్దిగా నడుం దగ్గర పట్టుకుని లేపి నోటి దగ్గర పండ్లరసం పెట్టి తాగించారు. ఊపిరి పోసుకున్నట్లయింది.
    
    "రఘూ! పాప కావాలంటే పాత వదులుకోమనడం అన్యాయం. నాతో ఇలా చెయ్యొచ్చా? అన్యాయం అనిపించడం లేదూ?" ఏడుస్తూ అన్నాను.
    
    నా తలమీద చెయ్యి పడింది. ఆ చెయ్యి మెత్తగా తల నిముర్తుండగా నాకు నిద్ర పట్టేసింది.
    
    ఎంతో ప్రశాంతంగా అన్పించింది.
    
    ఒక్కసారిగా మొహం మీద లైట్ పడేసరికి కళ్ళు తెరిచాను.
    
    "పొద్దిటినుండీ ఏమీ తినలేదు మీరు. అసలు ఒట్టి మనిషి కూడా కాదు! పదండి భోంచేద్దురుగాని" అంది వంటావిడ.
    
    ఆవిడవేపు కృతజ్ఞతగా చూస్తూ-
    
    "మీరు ఉండబట్టి సరిపోయింది. సాయంత్రం ఆ పండ్లరసం తాగించకపోతే నీరసంతో ప్రాణం పోయేదే!" అన్నాను.
    
    "పండ్ల రసమా? నేను మధ్యాహ్నం మా వాళ్ళింటికెళ్ళి ఇప్పుడే వస్తున్నాను. ఇంట్లో చిన్నయ్యగారు తప్ప ఎవరూలేరు. ఆయనే తెచ్చుంటారు. ఇప్పుడు కూడా మీకు భోజనం పెట్టమని ఆయనే చెప్పారు" అంది ఆవిడ.
    
    చిన్నయ్యగారా? అంటే దీపూ ఇదంతా చేసాడా? నాకు వింతగా అనిపించింది. లేచి వంటావిడ సాయంతో డైనింగ్ హాల్ కెళ్ళి నాల్గు ముద్దలు తిన్నాననిపించాను. దీపూ మేడమీద గదిలో వున్నాడు. ఒక్కసారి వెళ్ళి కృతజ్ఞతలు చెప్పాలనిపించింది. నెమ్మదిగా మెట్లన్నీ ఎక్కి గది గుమ్మం దగ్గరే ఆశ్చర్యంగా ఆగిపోయాను. అతని గదిలోంచి నా గొంతు గ్రామ్ ఫోన్ లో విన్పిస్తోంది.
    
    "ఒంటిగా ఉయ్యాలలూగితివా ముద్దుకృష్ణా....జంటగా నన్ను పిలవ దగదోయీ..."
    
    ఒళ్ళంతా ఒకలాంటి పారవశ్యం కలిగింది. ఇతఃనికి నేనంటే ఇంత అభిమానం వుందా? మరి నాతో మాట్లాడవేం? శత్రువుని చూసినట్లు చూస్తాడేం? నేనేం తప్పు చేసాననీ?"
    
    "దీపూ...."