Nagaram lo Garam Garam

నగరంలో గరం గరం

రావు కృష్ణారావు

జంయ్...మని వచ్చేస్తున్నాడు సుబ్బారావు.విజిల్ వేసి ఆగమంటూ సైగ చేశాడు పోలీసు కానిస్టేబులు.రోడ్డు కిరువైపులా స్కూటర్లు,మోటారు సైకిళ్ళు పార్కు చేసి ఉన్నాయి.ఒక చోట జనం చాలామంది గూమికూడి ఉన్నారు.

“ లైసెన్సు, సీ బుక్కూ అన్నీ ఎస్.ఐ. గారికి చూపించండి " అన్నాడు కానిస్టేబులు.

“ ఓరి దేవుడోయ్ !ఇదో అరగంట పడుతుంది.” అనుకుంటూ స్కూటరు స్టాండు వేసి " సార్..సార్...డా..ఏవీరావు గారి అప్పాయింటుమెంటుకి టైమైపోతోంది.అన్నీ ఉన్నాయి. ఒక్కసారి మీరు చూసేయండి ప్లీజ్ ! ” అని బతిమాలాడు సుబ్బారావు.

“ అలా కుదరదు.వాళ్ళందరికి పనిలేక అక్కడ నిలుచున్నారా ? అయినా ఎస్.ఐ. గారుండగా అని నేను చూడకూడదు రూల్సోప్పుకోవు. గాడిద పని గాడిదే చేయాలి " అన్నాడు కానిస్టేబులు.

జనం గుమికూడి వున్న వైపు పరిగెట్టాడు సుబ్బారావు.ఎస్.ఐ.కనిపించడం లేదు. అభిమాన్యుడ్ని తలుచుకొని మధ్యకు దూసుకుపోయాడు. కనుబొమ్మలు పైకెత్తి కళ్ళెర్ర చేశాడు ఎస్.ఐ.

“ సారీ...సర్ !మూడు నెల్లక్రితం ఫిక్స్ చేసుకున్న డా.. ఏ.వీ.రావు గారి అప్పాయింటుమెంటు ఆరు గంటలకుంది.ఈ ఛాన్సు మిస్సయితే మళ్ళీ మూడు నెల్ల వరకూ దొరకదు.నా లైసెన్సూ అవీ చూసి పంపించేయండి సార్ ! ” చాలా దీనంగా బతిమాలాడు సుబ్బారావు.

“ ఏమిటి ప్రాబ్లమ్ ?” అడిగాడు ఎస్.ఐ.

“ కడుపునొప్పి సార్ ! మా మిసెస్ కి !” చెప్పాడు సుబ్బారావు.

“ మూడు నెల్ల నుండి తగ్గలేదా ? ”ఎలా భరించదయ్యా ఆ మహాతల్లి ? ” చేతులు జోడిస్తూ అన్నాడు ఎస్.ఐ.

“ అబ్బే...అప్పుడే తగ్గిపోయింది సార్ !” చెప్పాడు సుబ్బారావు.

“ మరెందుకు ? ” కొంత ఆశ్చర్యబోతూ అడిగాడు ఎస్.ఐ.

“ మళ్ళీ వస్తే ఏం చెయ్యాలో...రాకుండా ఏం చెయ్యాలో...అయినా దొరక్కదొరికిన ఏవీ రావు గారప్పాయింటుమెంటెలా వదిలేసుకుంటాం సార్ ! ” అన్నాడు సుబ్బారావు.

“ సరే...ఇలా ఇయ్యి...ఏమిటివి ? జిరాక్స్ కాపీలా ? రూల్సోప్పుకోవు ! ఒరిజినల్సుండాలి " విసుగ్గా అన్నాడు ఎస్.ఐ.

“ అవీ ఉన్నాయి సార్ ! ” అంటూ అందించాడు సుబ్బారావు.

“ ఒరిజినల్సుంచుకొని కాపీలు చూపిస్తావా ? ఏం తమాషాగా ఉందా ? లేక ఏదైనా మతలబుందా ? ” కళ్ళెర్ర చేస్తూ అడిగాడు ఎస్.ఐ.

“ లేద్సార్...ఓ సారి బ్రేకిన్సపెక్టరుకు ఒరినజల్సు చూపిస్తే ' బండ్లో ఒరిజిన్సలేందుకు ? పాడయితే మళ్ళీ డూప్లికేట్స్ కావాలంటూ మమ్ముల్ని చంపడానికా !కాపీలుంచుకొ చాలు ' అని తిట్టాడు సార్ !అందుకని పోలీసుల కోసం ఒరిజనల్స్, బ్రేకిన్సపెక్టర్ కోసం జిరాక్స్ కాఫీలు రెండూ ఉంచుతున్నాను.కంగారులో మీకు కాపీలందించాను అంతే " చెప్పాడు సుబ్బారావు.

“ కాపీలు చాలన్న వెధవనిలా రమ్మను.బూటుకాలితో తంతాను...సరే ! వెళ్ళు " అన్నాడు. ఎస్.ఐ. సుబ్బారావు ఆగమేఘాల మీదింటికి, అక్కడ్నుంచి సరితను తీసుకుని డా...ఏ.వీ.రావు గారి క్లినిక్కి పరిగెట్టించాడు స్కూటర్ని.

“ సారీ ! యువార్ వెరీ లేట్ !” అంది రిసెప్షనిస్టు.

“ టైముకే వచ్చాం కదా మేడమ్ ?” అన్నాడు సుబ్బారావు.

“ మీ అప్పాయింట్ మెంటు ఆరుగంటలా ఒక్క నిమిషానికి. మీరు తొంబై సెకన్లు ఆలస్యంగా వచ్చారు.” చెప్పిందావిడ.

“ సారీ ! మేడమ్... ఏదోలా చూడండి. ప్లీజ్ " బతిమాలాడు సుబ్బారావు.

“ వీల్లేదండీ !..రూలు ప్రకారం పది నిమిషాలు ముందే మీరిక్కడుండాలి.అయినా ముప్పై సెకండ్ల వరకు ఆలస్యాన్ని పర్మిట్ చేస్తున్నాం. ఆ తర్వాత మా చేతుల్లో లేదు.రూల్సోప్పుకోవు. నెక్స్ టైమ్ అప్పాయింట్ మెంటు ఆరునెల్ల తర్వాతుంది ఇవ్వమంటారా ?” అడిగింది రిసెప్షనిస్టు.

“ వద్దులెండి " అనేసింది సరిత.

హాలంతా ఖాళీగా ఉండటం గమనించిన సుబ్బారావు " పేషెంట్లేవ్వరూ లేరు కదా !లోపలున్న వాళ్ళు వచ్చింతర్వాతైనా పంపండి ప్లీజ్ !” బతిమాలుతున్నట్టు అన్నాడు సుబ్బారావు.

“ లోపలెవరూ లేరు. మీరే ఆఖరి పేషంటీ రోజుకి. డాక్టరు గారు కూడా స్టెత్ గిల్లుకుంటూ కూర్చున్నారు.” చెప్పిందావిడ.

“ మరింకేం మమ్ముల్ని పంపొచ్చు కదా !” ఆశగా అడిగాడు సుబ్బారావు.

“ రూల్సోప్పుకోవు.ముప్ఫై సెకండ్లు దాటి ఒక్క సెకను లేటయినా పంపం " చెప్పిందావిడ. “ మరయితే డాక్టరు గారు వెళ్ళిపోవచ్చు కదా !” ఎడుపూ, కోపం కలగలపిన గొంతుతో అడిగాడు సుబ్బారావు.

“ అన్నీ టైము ప్రకారం జరగాలి.ఆరు గంటలా ముప్ఫై తొమ్మిది నిమిషాలకే డాక్టరు గారు రూమ్ లో నుండి బయటికి వస్తారు.ఆరు గంటలా నలబైయ్యెదు నిమిషాలకు 'జలూక 'నర్సింగ్ హోమ్ కి చేరతారు " అని ఒక నిమిషమగి...“ మీ కంతగా అర్జెంటయితే మీరెళ్ళి ఆ నర్సింగ్ హోమ్ లో అడ్మిట్ అయితే డాక్టరు గారు చూస్తారు " చెప్పింది రిసెప్షనిస్టు.

“ అడ్మిట్ అవ్వాలా ?” ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు సుబ్బారావు.

“ అవును.నర్సింగ్ హోమ్ లో అవుట్ పేషంట్స్ చూడరు.రూల్సోప్పుకోవు.” చెప్పిందావిడ . “ అడ్మిషనంటే చాలా తతంగం కదా !రూము, బెడ్లూ, టెస్ట్ లు...” నసిగాడు సుబ్బారావు. “ మీరొట్టి అమాయకుల్లా ఉన్నారే...రూలు ప్రకారం ఇన్ పేషంట్లను మాత్రమే చూడాలి.కాబట్టి అడ్మిషను పేపరు మీదే చూపిస్తారు. దానికి రెండొందలు అదనంగా కట్టాలి.అంతేగాని రూమూలూ, బెడ్లూ ఏమీ అక్కర్లేదు " నవ్వుతూ చెప్పిందావిడ.

“ మీ రూల్సు మండిపోనూ...” సన్నగా దీర్ఘం తీసింది సరిత.

“ వా....ట్ ?” కోపంగా గర్జించింది రిసెప్షనిస్టు.

“ ఏమీ లేదు " అంటూ సరిత జబ్బపుచ్చుకొని బయటకు లాక్కొచ్చాడు సుబ్బారావు.

“ ఎలాగూ వచ్చాం. 'ప్రియా బ్రదర్స్ 'ఇక్కడికి దగ్గరే కదా ! వెళ్లి చీరలు చూద్దామండీ " అంది సరిత. “ సరే పద " అన్నాడు సుబ్బారావు.

ప్రియా బ్రదర్స్ షాపుకి అర కిలోమీటరు దూరంలో పార్కింగ్ ప్లేస్ దొరికింది.స్కూటరు పార్కు చేసి నడుచుకుంటూ షాపు దగ్గరికు చేరారు.పెద్ద క్యూలో చివర్న నుంచున్నారు.అరగంట తర్వాత గేటు దగ్గరకు చేరుకున్నారు.ఒకావిడెవరో బయటకు వచ్చింది.

“ ఒకరు వెళ్ళండి " అన్నాడు గేట్ మన్.

“ మేం ఇద్దరం వెళ్ళాలి " అన్నాడు సుబ్బారావు.

“ ఇంకో మనిషి బయటకొస్తే గాని మీ ఇద్దర్నీ పంపను. రూల్సోప్పుకోవు.” అన్నాడు గేట్ మన్.

“ భార్యాభర్తలోచ్చినప్పుడు ఒకర్నే పంపుతానంటే ఎలా ?” కోపంగా అడిగాడు సుబ్బారావు. “ లోపల వెయ్యిమంది కంటే ఒక్కరూ కూడా ఎక్కువుండటానికి వీల్లేదు.ఊపిరాడక చస్తారు ". మరొకావిడ బయటకొచ్చింది. సుబ్బారావు, సరిత లోపలికి వెళ్లారు. చాలా పెద్ద హాలు.రకరకాల విభాగాలున్నాయి.అన్ని చోట్ల జనం గుమిగూడి ఉన్నారు.'అబ్బ ఎంత జనం 'అనుకున్నాడు సుబ్బారావు. హాలులో ఓ మూల పెన్సింగుంది.లోపల ఇసకేస్తే రాలనంత మందున్నారు. కుతూహలంగా అటు వెళ్ళబోయారిద్దరూ ! మగవాళ్ళు వెళ్ళ కూడదంటూ అడ్డుపడ్డాడో సైంధవుడు.

“ ఈ మందలో తప్పిపోతే వెతికి పట్టుకోవడానికి గంట పడుతుంది.” సాలోచనగా అన్నాడు సుబ్బారావు.

అప్పుడే సుందరమ్మ గారు చేతిలో సంచితో వగర్చుతూ ఫెన్సింగ్ లోపలి నుండి బయటికొచ్చారు.

“ ఏమిటండీ విశేషం ?” అనడిగింది సరిత.

“ ఒకటికొంటే నాలుగు ఫ్రీ. శనిప్రియ స్క్రీము కింద ప్రతి శనివారం ఉంటుంది ఆఫర్. నేను పత్రి శనివారం వస్తాను.తోసుకొనెళ్ళి ఇవి తీసుకునే సరికి ప్రాణం పోయినంత పనైంది " ఆయాస పడుతూ చెప్పిందావిడ. అయినా ఆవిడ మోహంలో ఆనందం కొట్టొచ్చినట్టు కనిపోస్తోంది. “ ఇంతకీ ఏమేం ఉన్నాయి ?” అడిగింది సరిత.

“ ఈ వారం మిడీలు, జీన్స్ పెట్టారు.ఒక్కోవారం ఒక్కోరకం పెడతారీ స్కీముల్లో "

“ అవి మీకెందుకు ? మీ ఇంట్లో పిల్లల్లేరు కదా ?” అడిగింది సరిత.

“ ఒకటికి నాలుగు ఫ్రీ అంటే మాటాలా ?” సంతోషంగా చెప్పింది సుందరమ్మ గారు.

ఇక చాలు పదమన్నట్టు సరితను మోచేయితో పొడిచాడు సుబ్బారావు. ఒక చోట చీరలు ఓ కొండలా పోసున్నాయి. దాని చుట్టూ జనం. ఓ చీరందుకని దాని పైన స్లిప్ చూసి కళ్ళు తిరిగినట్టయ్యి పక్కావిడ మీద పడబోయాడు సుబ్బారావు. సరిత అతని చెయ్యి పట్టి పడకుండా ఆపి " ఏమిటి ? ఏమయింది ?” అనడిగింది.

" ఈ చీర ఖరీదు ఇరవై వేలట" ఆశ్చర్యంగానూ, నీరసంగానూ చెప్పాడు సుబ్బారావు.

" కంగారు పడకండి. నైంటీనైన్ పెర్సెంటు డిస్కౌంట్ అంటే ఆ చీరను మనకు రెండొందల కొస్తుంది." భర్త అమాయకత్వానికి అందరూ నవ్వుతారేమోనని అటు ఇటూ చూస్తూ నెమ్మదిగా చెప్పింది సరిత.

కాని ఎవరూ వీళ్ళని పట్టించుకొనే స్థితిలో లేరు. సుబ్బారావు సిగ్గుపడిపోయి ఒకడుగు వెనక్కు వేసి దిక్కులు చూడసాగాడు ఓ మూల పెద్ద బేనరు కట్టుంది.దానికింద చాలా మంది మగవాళ్ళున్నారు.ఆ బేనరు మీద యాపొ జీన్స్ ముష్టి మూడు వేలకే అని రాసింది. ఆశ్చర్యంగా నోరు తెరుచుకొని ఉండిపోయాడు సుబ్బారావు.

" అవి మీకు బాగుంటాయేమో చూస్తారా ? ” అడిగింది సరిత.

సుబ్బారావు ఉలిక్కిపడ్డాడు.వెంటనే కోపంగా " ఏం వేళాకోళామా " అన్నాడు. అతనికి ఎందుకు కోపం వచ్చిందో ముందు సరితకి అర్థం కాలేదు.తర్వాత అర్థమయి " సారీ నేను ఆ ఉద్దేశ్యంతో అనలేదు " అంది.

“ ఇంకే ఉద్దేశ్యంలో అన్నావు ? నేను జీన్సు ఎప్పుడైనా తొడిగానా ?” కోపంగా ప్రశ్నించాడు. సరిత మొహం చిన్నబోయింది.

“ అది కాదండీ...మీకు ఖరీదయిన బట్టలు లేవు కదా అని అన్నాను. అంతే ! నన్ను నమ్మండి " అంది. ఆమె మొహం చూసి సుబ్బారావు కోపం తగ్గింది.

" నీక్కావలసినవి త్వరగా తీసుకో...వెళ్దాం " అన్నాడు. ఇద్దరూ బయటపడి స్కూటరు వేపు నడుస్తున్నారు.కూల్ డ్రింకుల షాపు దగ్గరకు రాగానే " దాహం వేస్తోంది కూల్ డ్రింక్ తాగుదాం " అంటూ షాపు దగ్గరాగి జిప్సి డ్రింకు లిమ్మన్నాడు సుబ్బారావు.

అవి లేవన్నాడు షాపువాడు. షాపు దగ్గర నిలబడి 'హాండ్సప్ డ్రింకులు తాగుతున్న నలుగురు యువకులలో ఒకడు " అది చిన్న పిల్లల డ్రింకు బుజ్జీ !చిల్డ్రన్స్ పార్కు దగ్గర అమ్ముతారు వెళ్ళు " అన్నాడు. మిగతా ముగ్గురూ గొల్లున నవ్వారు. సుబ్బారావుకి కోపం వచ్చింది. ఏదో అనబోయెంతలో సరిత " వెళ్దాం పదండి " అంటూ లాక్కుపోసాగింది.

వెనుక నుండి ఒకడు " ఎన్నాళ్ళిలా ! చిన్నపిల్లాడిలా " అని కేకేశాడు. సుబ్బారావు వెనక్కి చూశాడు. మరొకడు హాండ్సప్ డ్రింకు బాటిలు చూపిస్తూ " నీకిది తాగేంత దమ్ముందా బుజ్జీ " అన్నాడు.

మళ్ళీ అందరూ వెకిలిగా నవ్వారు. సరిత వదలకుండా లాక్కుపోయింది సుబ్బారావుని. స్కూటరు పార్కు చేసిన దగ్గరికి వెళ్ళే సరికి సాయంత్రం సుబ్బారావు స్కూటరును ఆపిన కానిస్టేబులు నవ్వుతూ స్కూటర్ పక్కనే నుంచుని ఉన్నాడు. " ఏ.వీ. రావుగారి అప్పాయింటుమెంట్ అయిపోయిందా ? ” వెటకారంగా అడిగాడు పోలీసతను .

“ లేదు తొంబై సెకండ్లు ఆలస్యమయిందని పోమ్మందా రాక్షసి " చెప్పాడు సుబ్బారావు.

“ నిజంగా ?” అన్నాడు పోలీసు. సరిత తన బ్యాగ్ లోంచి స్లిప్ తీసి చూపించింది.

" ఆవిడెవరో మా అక్కలాగుందే ఓసారి వెళ్లి చూడాలి. సరే గాని...డబ్బులేమైనా మిగిలాయా ? ” అడిగాడు పోలీసు.

“ ఎందుకు ? తన స్కూటర్ పార్కింగు మార్జిను దాటలేదని కన్ ఫర్మ్ చేసుకొంటూ " అనుమానంగా అడిగాడు సుబ్బారావు.

“ పైను కట్టడానికి ! వంద చాలులే ! ” చిరునవ్వుతో అన్నాడు కానిస్టేబులు.

స్కూటర్ పార్కింగ్ మార్జినులోనే ఉంది కదా !పైనేందుకు ?” కోపంగా అడిగాడు సుబ్బారావు. “ స్కూటర్ మార్జినులోనే ఉంది.కాని స్కూటరు నీడ గీతదాటి రోడ్డు మీదికొచ్చింది.రూలు ప్రకారం స్కూటరుకు సంబందించినడి ఏది గీత దాటి బయటికి రాకూడదు.” అన్నాడు పోలీసు .

“ స్ట్రీట్ లైట్ కాంతిలో స్కూటరు నీడ గీత దాటితే దానికే పైనేమిటండి నాబొంద ! అలా చూడండి...పొడవంత కారు రోడ్డు మీదే పార్క్ చేశారు.వాళ్ళనేమీ చెయ్యరు.మేమే లోకువ !” ఉక్రోషంగా అన్నాడు సుబ్బారావు.

“ కారా " ఏదీ ? నాకు కనబడదేం ? అయినా మాకు కార్ బ్లయిండ్ నేన్సుంటుందిలే. నీ మంచి కోసమే చెబుతున్నా...నాతో మాట్లాడితే మాట్లాడవు కాని. ఎప్పుడూ అలా మాట్లాడకు. పోలీసులకు ఎదురు ప్రశ్నలేయకు !పోటా కింద ఆరెస్ట్ చేసేస్తారు.నేను మంచివాడిని కాబట్టి సరిపోయింది.నువ్వైనా చెప్పు చెల్లెమ్మా " అంటూ స్కూటర్ ఇంజన్ డోరు తీసే ప్రయత్నం చేయసాగాడు పోలీసతను.

“ అది తీయకండి " అంటూ వందనోటు అందిచ్చాడు సుబ్బారావు.

“ రేపోసారి స్టేషన్ కొచ్చి రశీదు తీసుకో !ఇక వెళ్ళండి.నేను ఈ స్కూటర్ వాళ్ళంతా వచ్చే వరకూ ఇక్కడే చావాలి " అన్నాడు పోలీసతను.

ఉస్సురంటూ స్కూటరు తీసి స్టార్ట్ చేశాడు సుబ్బారావు.