"మనమీద ఇంకొక మనిషి ఆధారపడకపోవడం, పట్టించుకోకపోవడం అంటే మనం మంచం పట్టిన రోగులతో సమానం అని లెక్క!" అన్నాడు నారాయణమూర్తి.
"ఆ విషయం స్త్రీలను బాధించినంతగా పురుషుడ్ని బాధించదు!" అంది విశాలాక్షి.
"ఆ మాట నిజం!" చేకోడీలున్న ప్లేటు పట్టుకోస్తూ అంది పురంధర.
"అప్పుడే చేశావా పిన్నీ! ఇందాకేగా అడిగానూ!" అన్నాడు మాధవ్.
"నువ్వలా అడగగానే నాకు ఎంత సంతోషం వేసిందో తెలుసా?" అంది పురంధర.
చేగోడీ నోట్లో వేసుకుని కరకరా నములుతూ, "ఆహా! దీని పేటెంట్ మనవాళ్ళు రిజిష్టర్ చేయించారో లేదో లేకపోతే ఏ ఇంగ్లీషు వాడో వీటికి 'చే నట్స్' అని పేరుపెట్టి స్వంతం చెసుకుంటాడు!" అన్నాడు మాధవ్.
నారాయణమూర్తి కూడా ప్లేట్లోంచి ఒకటి అందుకుని నోట్లో వేసుకుని "ఒకటి మాత్రం నిజంరా!" అన్నాడు.
"ఏమిటీ?"
"పొగడ్త ఆడవాళ్ళకి ఏ టానిక్కూ ఇవ్వనంత శక్తినీ, ఆరోగ్యాన్నీ ఇస్తుంది. ఇంతకీ రేపేమిటి ఫలహారం?" అన్నాడు.
"పొద్దుటే నీకు కాసిని నానేసిన పెసలూ, మజ్జిగా, బొప్పాయి ముక్కా" చెప్పాడు మాధవ్.
"ఆ తర్వాతా?" అడిగాడు నారాయణమూర్తి.
"మధ్యాహ్నం కారెట్, కీర దోసకాయ ముక్కలు, రెండు పుల్కాలూ, రాత్రి పెరుగులో వేసిన గుప్పెడు అటుకులూ....అంటే! కాఫీలు, తీ కావలిస్తే మధ్యాహ్నం ఒక్కసారి మాత్రం తీసుకోవచ్చు. అదీ అత్తయ్య పర్మిషన్ తో!" చెప్పాడు మాధవ్.
వింటున్న నారాయణమూర్తి ఆముదం తాగినట్లు మొహంపెట్టి, "ఎందుకురా నాకింత శిక్ష?" అన్నాడు.
"ఇదంతా మీ అత్తయ్య గూడుపుఠాణీ కదూ!" అన్నాడు నారాయణమూర్తి.
"కాదు, నాది!" అన్నాడు సీతారామయ్య.
"బావగారూ! మీకెందుకు నామీద ఇంత కక్ష" అడిగాడు అలకగా నారాయణమూర్తి.
"మనందరం కింద కూర్చుని భోజనాలు చేస్తున్నప్పుడు మీరు లేవలేక పడుతున్న అవస్థ చూసి తీసుకున్న నిర్ణయం. ఆర్నెల్లు అలా చేసి చూడండి....చేలో గట్లమ్మట తువ్వాయిలా పరుగులు పెడతారు!" అన్నాడు సీతారామయ్య.
"పరుగులు పెడతానో.... నీరసానికి పారాడ్తానో... అయినా మా చెల్లెలు తను చేసినవన్నీ నేను తినకపోతే బాధపడుతుంది!" అన్నాడు పురంధరిని చూస్తూ.
అందరూ నవ్వుతూ పురంధరవైపు చూశారు.
ఆమె అన్యమనస్కంగా కనిపించింది.
ఆ రాత్రి భోజనాలయ్యాక వంటిల్లు సర్దుతున్న పురంధర దగ్గర కొచ్చి "నేనూ సహాయం చేస్తాను పిన్నీ!" అన్నాడు మాధవ్.
"నీకెందుకు బాబూ శ్రమ?" అంది.
"పిన్నీ! బాబాయ్ ని బాగుచేసుకోవడమ కోసం నిన్ను చాలా కష్టపెడుతున్నాను. నన్ను క్షమించు!" అన్నాడు.
పురంధర కళవెళపడుతూ చూసి "కష్టమా? ఏం లేదే?" అంది.
మాధవ్ ఆమె కళ్ళల్లోకి లోతుగా చూస్తూ "ఆ కళ్ళలలో పిల్లలకోసం దిగులు లేదూ!" అన్నాడు.
పురంధర కళ్ళల్లో దిగులు స్థానే ఆశ్చర్యం చోటుచేసుకుంది. ఎప్పుడో చిన్నప్పుడు పిల్లలకి మాటలు రానప్పుడు తల్లులు అలా కళ్ళలో భావాలని పట్టుకుని కావాల్సింది తెలుసుకుంటారు. తను నోరు తెరిచి ఒక్కసారి కూడా ఎవరితోనూ అనని మాట మాధవ్ గ్రహించేశాడు.
ఈ నవయువకుడిలో ఈ సున్నితత్వం, సూక్ష్మగ్రాహిత్యం... ఏ సిద్దార్ధుడు నడిచిన నేలలోంచి వచ్చిన సువాసనలో కదా!
"చిన్నికీ, నానికీ పరీక్షలవగానే సెలవులకి వచ్చేస్తారు. వాళ్ళతో గోటేబిళ్ళలూ, బొంగరాలూ ఎన్నెన్ని ఆడాలో నేను.
అప్పుడింక అస్సలు టైం ఉండదు. నువ్వూ, అత్తయ్యా తిరగలిరాళ్ళే అవుతారు. అర్ధమైందా పిన్నీ...! నువ్వేమో తిరిగే పై రాయీ, అత్తయ్యేమో తిరగని క్రింద రాయీ అన్నమాట!
మాధవ్ మాటలకి పురంధరకి నవ్వొచ్చింది.
"వేసవిలో అత్తయ్య కూతుళ్ళు జాహ్నవి, శిరీషలు వస్తారట. మామిడి పండ్ల సువాసనలూ, తాటిముంజెల చల్లదనాలూ, కొత్తకుండలోని తియ్యని నీళ్ళూ, తాటాకు విసనకర్రల వింజామరలూ....సాయంత్రాలు ఆడవాళ్ళకి పని చెప్పే మల్లెలూ మరువాలూ... ఓహ్! వేసవికాలం అనుభవించాలే కానీ, చాలా అందమైంది కదు, పిన్నీ?"
"ఔను, మాధవ్! అక్కయ్యా, బావగారూ కూడా వస్తే బావుంటుంది."
"అమ్మా, నాన్నే కాదు, నీలవేణీ పిన్నీ, బాబాయ్ కూడా రావాలి. శంఖుస్థాపన చెయ్యాలి కదా!" అన్నాడు.
పురంధర సంతోషంగా చూసి అంతలోనే ఏదో గుర్తొచ్చినట్లు, "మాధవ్! రాధని ఈ మధ్య చూశావా? పని ధ్యాసలో పడి పూర్తిగా మరిచిపోయావా?" అంది.
"చూడలేదు పిన్నీ! అలాగని మరిచిపోవడమూలేదు. ప్రతి ఆలోచనకీ ముందూ... మధ్యా... చివరా వస్తూనే ఉంటుంది!" అన్నాడు.
"వాళ్ళ అత్తయ్య యాత్రలకెళ్ళిందట. చాకలి రామి చెప్పింది. ఇంట్లో పనీ అదీ ఎక్కువై బాగా చిక్కిపోయిందిట!" కాస్త బాధగా అంది పురంధర.
రాధ ఆలోచనలు చుట్టుముత్తగానే మాధవ్ అక్కడనుండీ లేచి ఆరుబయట కొచ్చాడు. వెన్నెల పిండారబోసినట్లు ధగధగలాడిపోతోంది. కదిలే ప్రతి మేఘంలో రాధ రూపం అగుపడి మాయమవుతోంది. చిరుదరహాసమూ, అలకా, కోపమూ, విరహమూ, ఆ ముక్కు చివర ఎరుపూ ... ఆ మూతి విరుపూ... ఎందుకూ?
"రాధా నువ్వెలా ఉన్నావ్?"
నేనేమో ఇక్కడ రెండు దిళ్ళమధ్య... నువ్వేమో అక్కడ దిగుళ్ళ మధ్యా....
* * *
విప్పారిన కళ్ళతో చూస్తున్న నక్షత్రాల్ని నిర్దాక్షిణ్యంగా కడిగి పారేస్తూ ప్రవహించే ఓ వెలుగు కిరణమా! నీకు అప్పటిదాకా స్వప్నంలో నిశీధి అంతర్యం తెలుసా? ప్రకృతి కాంత ఒడిలో నిద్రపట్టని అభాగ్యుడి విలాపం నీకు వినిపిస్తోందా? తరతరాలుగా ఎందరో ప్రేమికులు వ్రాసుకున్న చరిత్రలని నిరంకుశంగా ప్రక్షాళనం చేసే సాగర కెరటాల హోరు నీకు ఏం చెప్తోందీ? మంచు తెరల మేలి ముసుగులు తీసి ఈ లోకాన్ని చూడు.... అమృత బిందువుల్ని ఇంకా చప్పరిస్తున్న ఈ పచ్చికబైళ్ళ సుషుప్తిక ఆనందించు....! ఏం ముంచుకుపోయిందని ఇంత వడివడిగా ఒక జడిలా పరిగెత్తుకొస్తున్నావు? ఒక ప్రియుడు తన ప్రియురాలి సామీప్యాన్ని పరవశంగా, ఏ కామం లేకుండా అనుభవించే మధుర ఘడియలివి! ఒక ఇల్లాలు తన భర్తని పసివాడుగా చూసుకునే పవిత్ర ముహూర్తం ఇది! ఇది దాటిపోతే కోపాలూ, తాపాలూ, కక్షలు.... కార్పణ్యాలూ... కల్లోలాలు.... వేదనలు.... వాదనలు..... వినోదాలు.... వీధుల్లో పరుగులు!
.webp)